Internationale Vrouwendag roept op tot reflectie, maar vooral tot actie. Om te strijden voor een wereld waarin vrouwen niet alleen gelijkwaardig zijn, maar bovenal hun rechten niet meer tot discussie staan. Vandaag wordt steeds duidelijker dat verworven rechten geen vanzelfsprekendheid zijn. Meer zelfs: ze kunnen teruggenomen worden. De recente ontwikkelingen in de Verenigde Staten zijn hier een schrijnend voorbeeld van.
We botsen nog steeds tegen het ‘glazen plafond’ aan, al is dat wel op subtielere wijze dan enkele decennia geleden. Dat zien we bijvoorbeeld op de arbeidsmarkt. Vooral in leidinggevende posities blijft de kloof zichtbaar: 9 op de 10 CEO’s in België zijn mannen, vrouwen blijven sterk ondervertegenwoordigd. Onze sector kent opmerkelijke vrouwen aan de top, maar ze blijven wel een minderheid.
Een opvallend fenomeen is ook de ‘glazen afgrond’: vrouwen worden vaker pas als leider aangesteld wanneer een organisatie voor grote uitdagingen staat. Dat vergroot de druk en de kans op falen, wat niet alleen hun zelfvertrouwen ondermijnt, maar ook de mythe voedt dat vrouwen minder geschikt zijn voor leiderschap als het dan toch fout loopt.
Ook de zogenaamde ‘glazen muren’ hebben een effect op ons allemaal. Genderstereotypen - ook in onze sector - bevestigen soms rollenpatronen. De communicatieafdeling tegenover de technische afdeling: je kan zo zeggen waar meer mannen of vrouwen werken. En dat is jammer: zo limiteren we het volle potentieel van onze sterktes als mensen. Initiatieven als WILM - Women in Live Music - die die rollenpatronen proberen te doorbreken juichen we dus met veel enthousiasme toe!
Bovenop die uitdagingen ondervinden vrouwen van kleur, vrouwen met een handicap of queer personen die als vrouwelijk worden gepercipieerd, extra obstakels. Die lagen van de identiteit vormen soms een zoveelste drempel. Die kruispunten verdienen ook aandacht op deze dag. Intersectionaliteit helpt ons samen voor elkaars rechten te vechten.
We zien gelukkig wel een positieve evolutie, al verloopt de vooruitgang erg traag. In grote landen wereldwijd is het aandeel vrouwen in hogere managementfuncties de afgelopen 20 jaar gestegen van 19,4% naar 33,5% (onderzoek door Grant Thornton). Als deze trend zich in hetzelfde tempo voortzet, zal een gelijke man-vrouwverdeling pas in 2053 worden bereikt, dat is nog 28 jaar! We mogen dus niet zitten wachten. Er blijft een cultuurverandering nodig om echte gendergelijkheid in besluitvorming en leidinggevende functies te bereiken. We moeten onze denkkaders uitdagen. Waarop baseren we onze keuzes? Hoe eerlijk worden kansen verdeeld? Zijn er onbewuste vooroordelen in beoordelingen en promoties? Door de dialoog aan te gaan en dingen uit te spreken breken we de gewoontes. En hopelijk ook dat glazen plafond.
Om gendergelijkheid te bevorderen hebben zowel onze overheden als Europese overheden al verplichte quota ingevoerd voor bedrijven. In een Raad van Bestuur moet minstens 1/3 van de leden tot het minder vertegenwoordigde gender behoren, meestal vrouwen. Ook wordt er op Europees niveau een minimum van 40% vrouwelijke vertegenwoordiging in de Raad van Bestuur van beursgenoteerde bedrijven of 33% in zowel de Raad van Bestuur als het directiecomité vastgesteld. Bij BESA hebben we op zeven bestuursleden slechts twee vrouwen. Een rechtstreeks gevolg van de hierboven genoemde obstakels en dus een blijvend werkpunt voor onze federatie.
---
Foto: gegenereerd door Storychief AI + WILM.
Inspiratie: VRT diversiteit